Podobno kopiujący są po ciemnej stronie mocy, a broniący dzieł przed kopiowaniem - po stronie jedynie właściwej. Pewnie taki pogląd utrzyma się jeszcze przez jakiś czas. Choć w jakimś sensie pokazuje on, że przekonania ludzkie trudniej jest zrewolucjonizować niż technologie i że rzeczywistość zmienia się szybciej niż prawodawstwo.
Dziś na przykład wszyscy kupujący oryginalne płyty DVD z filmami nie mogą od razu wejść w piękny świat dzieła - najpierw muszą przeczytać antypirackie ostrzeżenia w pięciu językach. To taka swoista KARA za uczciwość. Podobnie jest z książkami na czytniki elektroniczne zaopatrzonymi w znaki wodne: teoretycznie nie można czytać ich równolegle w dwie osoby na dwóch Kindlach i wieczorami wymieniać się wrażeniami.
Choć to kontrowersyjne, to zastanówmy się więc przez chwilę, czy nie sympatycznej żyłoby nam się w świecie "Creative Commons". Wiem, że autorzy mają swoje prawa i że we wspomnianym anglojęzycznym określeniu jest ten sam rdzeń słowotwórczy, co w wyklętym słowie "komunizm". A jednak - czy marzeniem twórcy nie jest powszechność dzieła? Jak ładnie ujął to Goethe: "Ten, kto nie spodziewa się mieć miliona czytelników, nie powinien zabierać się do pisania". Poza tym czy reglamentacja myśli nie wprowadza cenzusu majątkowego w korzystaniu z dóbr kultury?...
Czasem myślę, że walka z kopiowaniem jest trochę jak zardzewiały hamulec ręczny w rozpędzonym pociągu, którego i tak już nic nie zatrzyma. I że wolałabym żyć w świecie, w którym każdy z nas udostępnia swe osiągnięcia w Internecie i w którym razem tworzymy gigantyczną bibliotekę myśli dostępną dla wszystkich. Piękna byłaby to Utopia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz